En toen wist ik het zeker….

Wil jij ook zo graag een IPhone kopen ? Ikke wel !!

Dat zeg ik niet zomaar lieve lezeressen. Dat heeft een hele geschiedenis, die ik graag met jullie deel:

Jarenlang waren er in ons huis twee kampen, ik vertel het maar eerlijk zoals het was. Op het oog zou je zeggen: een mannen en een vrouwen kamp. Dat leek ook zo, maar niks was minder waar. Het was een Android – Apple kamp. Dat manlief met onze zoon in het Android kamp zat en mijn dochter en ik in het Apple kamp is – voor zover ik weet totaal niet gender gerelateerd.

Sterker nog…het lijkt erop dat mannen er verstandig aan doen een IPhone aan te schaffen: vrouwen schijnen een man met een IPhone aantrekkelijker te vinden dan eentje zonder…Ik heb mijn mannen daarop gewezen, dat begrijp je. Eigenwijs als ze zijn, hebben ze zich daar tot nu toe niks van aangetrokken. Ach ja, er is een reden waarom ik van ze hou.

Goed, terug naar mijn IPhone. Ik was jarenlang blij met mijn Appeltje: een mooi strak vormgegeven telefoon en een genot in het gebruik: zo makkelijk. Zelfs ik wist er in no time de weg op te vinden. Bovendien was hij heerlijk licht. We waren jaren samen, mijn IPhone-tje en ik. Maar op een slechte dag gaf hij toch echt de geest. En was ik toe aan een nieuwe telefoon. “Waarom koop je dan niet opnieuw een Apple,”  zal je vragen.

Ik wil terug…

Een goede vraag. Maar ja, ik ben nu eenmaal het zusje van Dagobert Duck, ik kocht de aller, aller goedkoopste Android die ik kon vinden…
Inmiddels zijn we twee jaar verder, het ding is nu al op. En ergens in mij zei een stemmetje: ik wil weer een IPhone…
Een telefoon met een gehard glazen behuizing of eentje met ronde hoeken. En in ieder geval een met een geweldige camera, waar zelfs ik kan fotograferen…wat een genot. Een telefoon waar je zo heerlijk makkelijk de weg op kan vinden. Zo eentje met een heleboel opslagruimte. Die telefoon

Het laatste beetje twijfel werd vorig weekend weggenomen. Dochterlief en ik gingen op stap in Amsterdam. Ze apte of ik even mijn locatie met haar wilde delen. “Hoe moet dat”, vroeg ik. Nou het leek simpel genoeg. Het leek mij een super handige feature. Maar hoe ik ook zocht, ik kon het op mijn telefoon niet vinden…Natuurlijk wilde ik me niet laten kennen tegenover mijn dochter. Nog een keer bellen met de vraag : Hellup?? Ik dacht het niet. Dus ik stapte af op een paar gezellige jongemannen, die op een terras een biertje dronken. Konden zij mij misschien laten zien hoe ik die locatie kon delen?? Maar, natuurlijk,  de jongens  waren meer dan bereidwillig. Een van de heren nam mijn telefoon aan. Keek. Keek nog een keer. “Ach gut”, zei hij tegen zijn vrienden. Het is een Android…..

En nu weet ik het dus zeker.

lees ook eens: aandacht voor artrose

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like