En mag het weer….

De winkels zijn weer open

“Wanneer”, zeiden mijn vriendin en ik tegen elkaar, “wij behoefte krijgen om te gaan sjoppen. Dan zijn de winkels heel lang dicht geweest”
Wij houden niet van sjoppen, deze vriendin en ik. Wij vinden dat we iets nodig hebben, gaan naar de winkel die het heeft en kopen het. Klaar zijn we.

“Jij kan ook helemaal niet sjoppen”, riep een andere vriendin( die het zeer goed kan) ooit “Jij gaat boodschappen doen. En dat is iets heel anders” Ze heeft beslist een punt.

toch was ik blij dat de winkels weer open waren

Maar goed, ik kon nu ook geen boodschappen doen, dus was ik blij dat de winkels weer gewoon open en toegankelijk werden. Mijn sokken bestand is inmiddels behoorlijk gekrompen. ( Hoe doen die sokken dat toch, tijd maar weer single worden en waar laten ze hun ex dan?) Ik kon ook wel wat T-shirts gebruiken ondertussen. En omdat ik ben afgevallen, mag ik ook een mooie nieuwe broek. Wat een heerlijk vooruitzicht.

Inmiddels kan ik dat al drie weken gewoon gezellig gaan lopen sjoppen. En doe ik dat? Nee, dat doe ik niet. Vraag me niet waarom…
Ik keek er naar uit, ik was blij dat het weer kon en …ik loop de winkels niet binnen. Ik leef vrolijk verder met een minimum aan sokken en een stapel verwassen T-shirts.

In eerste instantie verbaasde mijn eigen gedrag me. Maar die verbazing was van korte duur. Ik herkende een heel oud trekje van. Een eigenschap die ik volgens mij al heb, sinds ik kan lopen.
Als het niet kan, dan wil ik het! Als het allemaal voor het grijpen ligt, is de fun eraf…

Ondertussen, als ik eens in het dorp kom, vind ik het wel heel gezellig dat ik daar weer mensen spot. Dat lege en verlaten dorpscentrum, het had beslist iets triests. En voor de winkeliers ben ik erg blij, dat niet iedereen is zo als ik.

lees ook eens : let your house be open wide: over Amerikaanse gastvrijheid

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like