Een veilige plek.
Ik ben al vele jaren wees. Toen ik wees werd, was ik precies 41 jaar oud.
Ik kan me nog herinneren dat ik in de periode een persoonlijke condoleance brief kreeg van de secretaresse van de middelbare school waar ik werkte. “Wat vreselijk ”, schreef ze, “op zo jonge leeftijd je beide ouders al verloren te hebben”
Ik vond het een heel lieve brief, maar het verbaasde me ook. Negenendertig, was ik toen mijn vader stierf en eenenveertig toen mijn moeder overleed. Ik vond dat echt niet jong.
En als je het mij vraagt: is het dat ook niet.
Natuurlijk heb ik mijn ouders gemist, zeker mijn vader, die een markant man was, kan ik nog steeds missen. Maar ik lijdt en leed daar niet onder.
Ik mis de veilige plek
Wat ik wel soms mis, is een veilige plek. Je ouderlijk huis is de enige plek waarvan je echt zeker weet dat je er altijd welkom bent. Zomaar , gewoon welkom. Omdat jij van alle miljoenen mensen op de wereld nou juist dat mens bent, dat zij zelf hebben gemaakt. En waar ze met ontelbaar veel draadjes, die in ontelbaar veel knoopjes zijn gedraaid, aan vastzitten. Bloedbanden is het eenvoudige woord.
Die veilige plek, die plek waar je niet hoeft waar te maken, die ontvalt je als je wees bent.
En daar heb ik wel last van gehad.
Maar in de loop van de jaren is me duidelijk geworden dat er op tal van andere manieren veilige plekken ontstaan. In mijn relatie , daar in de eerste plaats. Maar mijn zussen en ik ontgroeiden onze kinderruzies en werden elkaars veilige plek.
Maar ook vriendinnen kunnen dat zijn. Bijvoorbeeld omdat je elkaar al zolang en zo goed kent. Waardoor je niet meer hoeft te vrezen dat die vriendschap vervliegt. Of een vriendschap waar je in korte tijd enorm naar elkaar bent toe groeit. Dan kan je tot de ontdekking komen dat je elkaars veilige plek geworden bent. Niet met zoveel woorden. Want de kern van een veilige plek is dat je hem niet hoeft te benoemen. En dat hij er toch is.
lees ook : overal en nergens
Wat ontzettend mooi dat je dit deelt mer ons! Ik vind mijn veiligheid en geborgenheid bij mijn vrienden!
ja, wat zouden we zijn , zonder vrienden??
Ik vind het ook niet heel jong om je ouders te verliezen. Ik ken (helaas) genoeg gevallen waarbij de persoon een stuk jonger is.
Heel mooi. Veilige plekken zijn er om te koesteren
Mooi hoe je hierover schrijft en het bespreekbaar maakt!
Triest maar tegelijk toch ook mooi om lezen. Ik heb gelukkig beide ouders nog, is echt een zegen :)
Mooi dat je concludeert dat er meer veilige plekken mogelijk zijn waar je altijd welkom bent! Dat heb ik ook met mijn zusjes.
ja ik ben intens dankbaar dat ik zussen heb, en nog wel deze!
Heel mooi geschreven. Ik ben blij dat ik beide ouders nog heb en dat hoop ik ook nog jaren zo te houden.
Mooi geschreven en heel herkenbaar, de veilige plek dan, want wees ben ik nog niet.
Erg mooi! Het lijkt me inderdaad een hele rare ervaring om die vanzelfsprekendheid van een ouderlijk huis/liefde van je ouders niet meer te hebben als zij zijn overleden. Ik moet er nu nog niet aan denken (ik ben 27)…
Mooi geschreven ook! Het is inderdaad altijd goed en fijn als je iemand of meerdere mensen hebt om op terug te kunnen vallen of je ei bij kwijt te kunnen.
Mooi omschreven zeg wauw!