Een plaats om naar toe te gaan is een huis.

Een huis…meer dan vier muren en een dak.

Er is zo’n mooi Engels gezegde: having a place tot go to is a home, having someone to lo love is a family. Having both is a blessing.

En zo is het ook. Het is heerlijk om een huis te hebben. Dat realiseer ik me nu maar al te scherp, nu ik bijna dagelijks langs de zwervers in Parijs wandel. Geen huis hebben, geen plek om naar toe te gaan. Laatst zag ik een nog vrij jonge man op een bankje in een park zitten. Hij keek volkomen duf en uitgeblust voor zich uit. Ik had die blik wel eens eerder gezien. Bij mijn zoon was dat, toen hij midden in zijn depressie zat. Alles wordt teveel en enorm vermoeiend, je krijgt niks meer voor elkaar, waardoor je je – logischer wijze – nog beroerder gaat voelen.

Dat alles zag ik bij deze jongen ook. Zijn vervuilde kleren, de grote tas naast hem, spraken boekdelen: deze jongen had geen huis om naar toe te gaan. En daarmee ook geen vader en moeder, die zich om hem bekommeren, die hem een bord eten geven omdat koken ook teveel werk wordt. En een liefdevolle schop onder de billen, zodat hij bij een  psych terecht komt, die een mens helpt het leven weer de moeite waard te vinden.

Niks van dat alles voor deze knul…. mijn hart brak van machteloos medelijden.

Een huis maken

Het instinct tot een huis maken, zit diep in ons mensen verankerd. Het is veel en veel meer dan het willen hebben van een plek om te kunnen schuilen tegen regen en kou.
Hier in Parijs , zie ik op de vreemdste plekken, hele kleine huisjes, hutjes eigenlijk. Het zijn meestal sheltertentjes, waarvan de haringen tussen de keien steken. Maar soms zijn het ook kleine hutjes gemaakt van afval materiaal. Veel tentjes staan op pallets, dat is een enorm hulp tegen het bestrijden van de kou. Elke kampeerder en camper eigenaar weet dat het heel koud op kan trekken, als je zonder bescherming op de grond ligt.
Een dikke pallet, liefst volgestopt met karton, dat maakt enorm veel verschil. Sommige zwervers hebben bouw plastic te pakken gekregen, wat ze om hun tent of hut hebben gebonden. Een waterdicht huisje, dat is echt fijn.

 Materiaal is er op straat genoeg te vinden. Er wordt Parijs  driftig gebouwd, ook in Parijs is een groot tekort aan betaalbare woningen. Sterker nog vorig jaar was Parijs de duurste stad ter wereld.
Men vindt het daar zo langzamerhand normaal, wanneer de helft van het gezinsinkomen naar de hypotheek gaat. In Nederland is dat 30 tot 40 % van het gezinsinkomen.

Maar met de zogenaamde “kale” woonlasten heb je alleen nog maar een huis. Nou ja, de zwervers zouden er dolblij mee zijn, dus laten we het niet bagatelliseren. Maar een huis moet ook verwarmd worden, het is toch erg fijn als er water is, bij voorkeur warm in de douche

De plaggenhut

En zo stellen we stap voor stap, steeds meer eisen aan ons huisje. Ik weet niet of ik de enige ben, maar toen ik echt nog heel klein was, leek het wonen in een plaggenhut mij het einde.
Met mijn grootouders ging ik altijd naar het Openlucht Museum  en ik had mijn dag daar niet als we niet de plaggenhut bezocht hadden. Jeetje wat een knus en gezellig huisje, was dat toch, zo half onder de grond. Een echt kabouter huisje! En de geit naast de woonkamer. Hoe gezellig kan je het hebben?

Het was pas toen ik op meer dan volwassen leeftijd (om precies te zijn in 2009) het boek van Thomas Rosenboom las: Publieke werken, dat ik er achter kwam, hoe vreselijk het wonen was, in zo’n plaggenhut….

Het enige wat je in een plaggenhut nauwelijks hoef te doen, is je huis schoonhouden, want het huis is piepklein en de vloer is van aarde. Dat kan niet vies worden, wel een enorme modderige blubber, maar daar doe je als poetshulp niks an.

(Mensen in dit soort huizen hadden heel vaak last van reumatische klachten….. en die geit stonk natuurlijk verschrikkelijk)

Schoonmaken blijft volgens mij toch nog altijd een vrouwentaak…ik kan er niks aan doen, maar ik zie zelden mannen zich druk maken over vervuilende (moddervloeren) vieze ramen of bergen was in huis. En opruimen, kunnen ze echt eerlijk niet. Dat laatste is in mijn opvatting te wijten aan het feit dat in de man, de oerman nog steeds heel actief bezig is. De jager heb je leren kennen toen hij je het hof maakte. De verzamelaar leer je kennen nu je getrouwd bent….
En ach laten we eerlijk zijn: zijn we zelf zoveel beter? Sparen we zelf niet ook braaf zegeltjes voor allerlei onnutte zaken, om ons huis mooi in te kunnen richten of de tafel fraai te kunnen dekken.

Zegeltjes sparen en je huis inrichten

Persoonlijk heb ik overigens nooit zegeltjes gespaard om mijn huis te kunnen verfraaien en mijn tafel met Wedgewood servies te kunnen dekken. Ik ben echt een enorme snob en haal mijn neus op voor het servies dat half Nederland bij de grootgrutter bij mekaar heeft gespaard…
Het is geen mooi trekje van me, ik geef het toe, maar ik leef er aan de andere kant al jaren mee.

In principe vind ik koken veel leuker dat tafeldekken. Zo heb ik in de Coronatijd me best vermaakt met koken a la Ottolenghi. Verschrikkelijk veel werk, maar ook verschrikkelijk lekker. En ik kan je verzekeren mijn vrienden eten de aardappeltaart van Ottolenghi met smaak he-le-maal op.
Een huis is voor mij – je hebt het al door – een plaats om mensen binnen te laten, ene plek om samen te zijn.

In Amerika kocht ik in 1972 het kookboekje: let your house be open wide. Een motto waar ik mij de rest van mijn leven aan gehouden heb.

De deuren van mijn huis staan wijd open voor een ieder die binnen wil komen, ik geef ze koffie en thee, bier en wijn of een tosti. Zij geven mij vriendschap en warmte en het gevoel dat het leven de moeite waard is.

---