een droom in duigen
Wat kunnen elf meiden met je doen? Nou een hele boel kan ik je zeggen. Uit ervaring nog wel, want wat weinig mensen weten is dat ik van 1980 tot 1990 zelf een fanatieke voetbalster was. Tien jaar lang mocht ik in het eerste elftal als spits de doelpunten voor mijn rekening nemen. In het eerste elftal nog wel!
het eerste elftal…..en nu niet zeuren
Dat er maar één elftal was, daarover moet je nu niet meteen gaan zeuren. Dat deden wij ook niet. We waren al lang blij dat de vereniging een vrouwenelftal op de been bracht. Het vrouwenvoetbal stond nog maar in de kinderschoenen. En voor ons maakte dat ook niets uit. Vanaf het eerste fluitsignaal rende ik naar voren en hoopte dat het middenveld snel voor de aanvoer van de ballen zou zorgen. Overdrachtelijk dan wel natuurlijk. Er was ook toen maar een bal in het veld toegestaan. Meestal was ik zo geconcentreerd en gefocust dat de meeste ballen niet aan mij besteed waren. Zonder nadenken, of juist door teveel nadenken, belanden de meeste doelpogingen naast, over of een heel eind van het doel vandaan. Maar toch… wat ik eraan overhield bewezen de afgelopen weken.
Het ‘WIJ’ gevoel kwam helemaal terug.
Gespannen op de bank in de woonkamer, die in mijn fantasie was omgevormd tot reservebank, volgde ik de verrichtingen. Menigmaal schoot mijn voet op hetzelfde moment uit als die van Miedema. Met de timing zat het dus nog wel goed constateerde ik tevreden. Net als vroeger schreeuwde ik ‘links’ of ‘rechts’ of ‘nu diep!’ Ik leefde zo mee dat ik zelfs het keeperswerk voor mijn rekening nam.
Regelmatig zagen mijn huisgenoten mij naar links of naar rechts duiken. Een keer zelfs haalde ik er een uit de bovenhoek. Binnen een kwartier zat ik dus nog maar alleen op de bank. Mij verheugend op het feit dat ik bij een noodzakelijke wissel nog de enige optie was. Nee, Wiegman kon niet langer om mij heen. Ik was er klaar voor! Mijn oranje shirt had ik al aan. Mijn petje met ‘hup Holland hup’ stond fier op mijn hoofd. Ik hoopte natuurlijk op mijn plek in de spits. Het winnende doelpunt, ik zou hem scoren!
En toen gebeurde het. Het bord van de vierde official ging omhoog. Gespannen keek ik wie er uit ging. Martens! de linkerspits! Het zal toch niet? Ik durfde amper meer te kijken. Zo meteen klinkt er gejuich in het stadion bij het horen van mijn naam. ‘Lieke Martens wordt gewisseld,’ zegt de commentator van dienst, ‘en zij wordt vervangen door… van de Sanden.
Pats! Weg droom. Ik ontwaak uit een droom en zit weer gewoon op de bank in de kamer.
Nou ja gewoon?!
Jammer dat ze niet gewonnen hebben maar wat hebben deze dames gevochten als leeuwinnen en wat heb je heerlijk met ze meegeleefd !
Jammer dat ze niet gewonnen hebben maar ze hebben het ver getrapt! Vond het leuk om naar ze te kijken
Jij leeft echt mee met zo’n wedstrijd, maar jij bent dan ook een voetbalvrouw. Het is heel jammer dat ‘onze’ leeuwinnen het niet gered hebben ;)
Wat heb je je persoonlijke ervaring bij het voetbalkijken leuk beschreven!
Jammer dat de dames niet hebben gewonnen, maar je hebt er in ieder geval wel fijne herinneringen aan overgehouden!
Ik heb er heel erg weinig van gezien, omdat ik sowieso al weinig met voetbal heb, maar wat ik van het Nederlands elftal heb gezien, was op dat moment in ieder geval niet echt van hoog niveau. Ondanks dat is het natuurlijk een mooie prestatie om zo ver te komen op een WK.
Jammer dat ze hebben verloren, maar ik heb er eigenlijk niet naar gekeken. Maar dat is omdat ik gewoon helemaal niets met voetbal heb. Ik snap werkelijk niet wat daar toch zo leuk aan is.
Goed geschreven. Ik begreep dat de Amerikaanse vrouwen wel echt beter waren. Wel erg jammer. Ik had het onze Leeuwinnen gegund!
Prachtig, ik had het je zo gegund hoor ;) ik denk dat heel wat jonge meiden met jou mee droomde en zich ook in de spits zien staan. Leuk en goed hoe de dames het gedaan hebben en ( jonge) meiden ook stimuleren.
Wat leuk dat je je zo kan inleven vooral ook omdat je zelf nog gespeeld hebt. Dat maakt het nog leuker
haha, dat noem ik nog eens meeleven!