Een pensionado over de luxe van tijd in overvloed...

Degenen die mijn blogs volgen weten het: ze is pensionado.

Table of Contents

Een pensionado zonder tijd

Waarom ze dan nog 2 websites in de lucht houdt? Goede vraag.
En ondertussen ging ze ook nog een half jaar in Parijs wonen en verhuisde daarna naar Arnhem
Ik ben een pensionado met gebrek aan tijd. Net zoals in mijn voor pensionado bestaan.

Eindeloze miezer regen

Nu wil het geval dat ik laatst in het dorp Lisse moest zijn, voor een ingewikkeld gesprek.
Manlief en ik voerde het gesprek en toen zette hij mij af op het station van Hillegom.
Hij ging zijns weegs, ik ging mijn weg en in de avond zouden onze wegen zich weer kruisen.
Een geruststellende gedachte.
Het regende op station Hillegom. Miezerige druilregen, die niet van wijken wil weten en die je stilletjes doorweekt.
De trein zou over een kwartier komen. Ik vloekte omdat ik mijn warme zwarte Gypsy sjaal in de auto had laten liggen.
Een kwartier is lang in miezer regen en kou.

Ik wist me met mezelf geen raad: ik had geen afspraken meer, ik was van plan geweest naar Utrecht te gaan en daar wat te dwalen. Maar het regende… en het was koud.
Mijn wensen gingen niet verder dan een kop koffie en warmte.
Ik was een pensionado die niet wist wat ze met haar tijd aan moest

Wat wilde ik nou

De reisplanner gaf aan dat ik met de trein naar Leiden moest, daar had ik 5 minuten om over te stappen op de trein naar Utrecht. Wilde ik naar Utrecht? Wilde ik direct door naar Arnhem?
Ik wilde koffie en warmte.

En toen werd het me ineens duidelijk: ik hoefde niks! Ik hoefde niet huphup naar Utrecht, omdat ik dat met mezelf afgesproken had. Ik kon naar Groningen gaan als ik zin had, ik kon hier in Hillegom nog drie uur in de regen gaan zitten als ik wilde, maar ik mocht ook gewoon naar mijn veilige huisje in Arnhem gaan… Ik had iets van onschatbare waarde in de hand: de tijd aan mezelf.
Er wachtte thuis geen kinderen die naar hockey moesten, er wachtte geen verslagen die nagekeken moesten worden, er wachtte helemaal niks.

Ik kon doen en helemaal laten waar ik zin in had.
De trein reed het station binnen, ik besloot in te stappen en naar Leiden te reizen, voor een kop koffie.
Dan zou ik verder zien: ik had immers iets heel belangrijks: ik had alle tijd van de wereld voor mezelf.

lees ook eens: vergelijken is het stelen van plezier