Donker ( 2)

inmiddels is ze aan het donker gewend…

“Je geeft te veel geld uit!”,dringend klonk het. Boos. Het maakte haar bang, maar het leek er toch op dat ze het zich verbeeld had, want er was niemand in de ruimte. Haar ogen waren inmiddels aan het halfdonker gewend. Ze lag in een ziekenhuis, in zo’n ouderwets bed met spijlen. De spijlen waren omhoog gezet. Haar arm zat vast aan een standaard waar een infuus aanhing. “Oké”, dacht ze, “daarom kon ik me niet omdraaien.” Best tevreden met zichzelf, dat ze nu alles verklaard had, wilde ze zich omdraaien om even van een welverdiend slaapje te genieten.
Maar het omdraaien lukte weer niet. “Verd…” dacht ze, “vergeten dat ik in een ziekenhuis lig.” Toen opeens, als een donderslag bij heldere hemel werd de werkelijke vraag haar duidelijk: hoe kwam ze hier?

Stem in het donker

Ze voelde zich teleurgesteld. Nu het leek dat ze alle vragen goed had opgelost, had ze de belangrijkste laten liggen. Erger nog: ze had geen idee.
“Je bent een stom, achterlijk wijf!” riep de Stem. “Was dit de dokter die zou komen? Nee, dokters noemen hun patiënten niet achterlijk wijf. Ze denken het misschien, maar ze zeggen het niet.”
“Ik ben niet stom”, protesteerde ze. “Ik ben blij dat te horen”, zei een vriendelijke stem. “Goedenavond, dokter Jasser, hoe voelt u zich nu?”

“Gek , dat ze op zo’n eenvoudige vraag geen antwoord kon geven en waar kwamen die tranen ineens vandaan? Wat had ze toch?” “Ja, ja ” zei de doktersstem, “het is natuurlijk schrikken he, zo’n ongeluk. Kunt u zich er iets van herinneren?” “Ongeluk?” De arts leek haar te begrijpen. “Je bent langs de kant van de weg gevonden en je leek daar al even te liggen. Heb je enig idee, wat er gebeurd is?”
Ze werd stil, ze werd ijskoud. Kant van de weg, auto? Het kwam terug: ze waren met de auto weggegaan. Samen!

Lees ook de schrijver 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like