Dodenherdenking

Dodenherdenking
Het was deze week weer dodenherdenking. Ik heb al mijn hele leven een beetje dubbel gevoel bij de dodenherdenking. Ik houd van tradities en vind het belangrijk om de gedachte aan de ellende van de geschiedenis levend te houden, dus daar zit het hem niet in. Vroeger, als tiener, sputterde ik al een beetje tegen met het argument: je moet de doden altijd herdenken en altijd leven in saamhorigheid en menslievendheid, daar zou je geen twee minuten stilte op 4 mei voor nodig moeten hebben.

Ik ben altijd een beetje een opstandige tante geweest en ook een idealiste. Twee minuten stilte om de doden te herdenken en dan weer vrolijk elkaar de hersens in timmeren, dat vond en vind ik gewoon absurd.
Als twintiger heb ik een aantal jaren op een zolderkamer gewoond met zicht op een oorlogsmonument. Boven het raam zat een nis, waarin de vorige bewoner een poster van de vredesbeweging had opgehangen.

Elk jaar tijdens dodenherdenking

Elk jaar tijdens de dodenherdenking werd er met veel militair vertoon een showtje opgevoerd, dat mij het liedje “zullen we het nog een keertje over doen, want het was niet naar ons zin…” van Adele Bloemendaal, deed neuriën. Onder de poster van de vredesbeweging, die ik, ook toen ik ging verhuizen heb laten hangen. Stiekem hoop ik dat hij er nog altijd hangt, maar dat zal wel niet. Als de dodenherdenking, al was het maar tijdelijk, tot verbroedering zou leiden, dan had ik waarschijnlijk mijn jeugdig idealisme al lang aan de kant geschoven. Maar daar zit hem nou net de crux!
Ieder jaar weer leidt de dodenherdenking weer tot verdeeldheid en rellen. Ieder jaar weer is er iemand met een goedbedoeld initiatief, wat bij anderen de reactie uitlokt:

Hele groeperingen houden zich bezig met: welke doden wel en welke doden vooral niet mogen worden herdacht. Ik heb grote moeite met mensen die voor mij willen bepalen wat ik wel en wat ik niet mag denken en dat geldt even zo goed voor herdenken.
Ik houd ieder jaar op 4 mei twee minuten stilte in acht en denk aan mijn eigen doden. Dat mijn doden niet officieel zijn goed gekeurd om herdacht te worden vind ik triest. Maar ik trek me er niks van aan.
Dit jaar was de dodenherdenking tijdens mijn wekelijkse training. Om acht uur keurig twee minuten stilte gehouden om daarna weer vrolijk in te hakken op mijn tegenstanders.

Soms is het leven ironisch…

lees ook: Vrouwen voetbal

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like