De zon!

Ze is er weer, de zon! En ineens hebben we allemaal weer een stralend humeur, we laten onze blote benen zien, we zoeken smoezen om buiten te zijn. De tuin, waar nodig de dode blaadjes weggeknipt moeten worden, de auto die al weken geleden gewassen had moeten worden, ramen worden druk gezeemd. Anderen zijn eerlijker: pakken een stoel en een boek en gaan heerlijk buiten relaxen.
Iedereen krijgt er een goed humeur van. Dat gaat zelfs op voor de mensen die noodgedwongen – er moet nu eenmaal geld verdiend worden, diploma’s gehaald en dat soort zaken – binnen zitten.

Wat is het dat de zon zo’n effect heeft?

Wat is dat toch vraag ik me af, dat die zon zo’n sterk effect op ons heeft? Ja, het is wel enigszins biologisch te verklaren: in de zon verzamelen we vitaminen D. Kan dat nu de oorzaak zijn van dat algehele relaxte gevoel?? Ik vraag het me toch af. Vitamine D verzamel je ook als de zon niet zo uitbundig schijnt, je kan het zelfs uit een potje halen. Nou ik heb nog nooit iemand gezien die echt genoot van de aanschaf van een potje vitaminen D pillen.
Het moet diep in ons DNA zitten, uit een tijd dat er geen centrale verwarming was, geen warme chocolademelk, geen wollen sokken. Zelfs geen dak boven je hoofd, hooguit een ongezellige grot.

een goed gevoel van een regenbui

En dat snap ik dus niet. De mens is er op gebouwd om te overleven. Het zou in ons klimaat vele malen handiger zijn, om een enorm goed gevoel van een regenbui te krijgen. Dan ben je in ons klimaat veel vaker vrolijk en opgewekt. Wat beslist een zegen zou zijn voor ons allemaal.
Zestien uur lang een groet plensbui en heel Nederland komt naar buiten, met blote benen uiteraard.
We springen in plassen en dansen onder onze paraplu’s!

Het zit er niet in, het zit niet in ons DNA. Ik leg me er bij neer. Ik ga mijn benen insmeren, en de ramen lappen.

Lees ook: smerige winkelwagens en hoe kom je uit een dip?

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like