Overal en nergens

Toen ik nog les gaf, moest ik tijdens de lessen kunstbeschouwing uitleggen dat “de wereld steeds kleiner” wordt. (dat heeft van alles met ontwikkelingen in de kunst te maken en dat is ook heel leuk, maar daar gaat het nu niet over)
Voor leerlingen van zo’n 16, 17 jaar is dat heel lastig om te begrijpen: de wereld wordt steeds kleiner? Hoe-bedoel-u? Ik loste dat altijd als volgt op:

De wereld wordt steeds kleiner

“Wie is er”, vroeg ik dan, “wel eens met vakantie in Indonesisch geweest?” Ik verzeker je, altijd minstens 1 vinger. “En hoe lang deed je erover?” vroeg ik dan. Het antwoord was natuurlijk altijd ongeveer 6 uur. “Toen ik geboren werd, zo’n 50 jaar geleden”, vertelde ik dan, “moest mijn moeder met mij terug naar vader, die in Indonesië werkte. Als speciaal cadeautje van de maatschappij waarvoor mijn vader werkte, mocht mijn moeder met mij in het vliegtuig terug. En dat ging snel jongens! In drie dagen was ze er!” De klas viel dan om van verbazing. Drie dagen!!! “ach zei ik dan, normaal gingen mensen met de boot, dan duurde het 6 weken” Klassen begrepen dan altijd prima wat er bedoelt werd met de wereld wordt steeds kleiner.

De wereld is nog kleiner geworden

Inmiddels zijn we 10 jaar verder en is de wereld nog kleiner geworden. Probleemloos communiceren we met mensen die 1000 km verder op wonen.
Ik had dat gisteren: ik stuurde mijn nichtje in Bordeaux een foto, waarvan ik wist dat ze er blij verrast mee zou zijn.  In de loop van de dag kreeg ik geen reactie. Dat verbaasde me, want ze is heel attent. Ik zag haar ’s avonds op Facebook en chatte: heb je mijn mail al gezien, dat was niet het geval, ze ging onmiddellijk kijken. Zo was ik online getuige van haar blijdschap.

Op het moment zelf, vond ik dat heel leuk, maar ik miste toch de interactie. Zelfs als we elkaar hadden kunnen zien, wat in principe technisch mogelijk is, dan nog mis je zoveel…
Daar moest ik aan denken toen ik deze foto zag. Een foto van de Poolse fotograaf Kamil Kotarba.
Hij zegt “we verbergen ons achter onze smartphones en verdwijnen in een virtuele wereld, we zijn ergens, maar tegenwoordig nooit meer helemaal”
Hoe blij ik ook ben met de huidige technologie, de ervaring van gisteren, maakt mij duidelijk dat hij wel een punt heeft…

lees ook: onderweg hoef je je nooit te vervelen

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like