De wereld gaat aan vlijt ten onder

De wereld gaat aan vlijt ten onder is een roman van Max Dendermonde. Ik heb hem denkt 35 jaar terug gelezen, maar ik beloof je: ik ga het opnieuw doen !
Het boek verscheen al in 1957 en volgens mij zijn we alleen maar vlijtiger geworden.Deze prachtige titel schoot mijn hoofd in , toen ik in twee damesbladen las, dat onderzoek uitwijst dat lui zijn niet alleen mag, maar zelfs goed is voor je.
Geloof mij: ik ben van nature verschrikkelijk lui.

Mensen willen dat slecht van mij geloven. Ik werk makkelijk zo’n 9 tot 10 uur per dag. En als ik daarmee klaar ben ga ik een trui breien of een deken haken, maar niet nadat ik de hond van de zieke buurvrouw heb uitgelaten. Lijkt druk-druk-druk. Maar van binnen ben ik zeer lui.

Zo ga ik elke dag een uur wandelen. “Omdat het moet van de diëtiste”, zeg ik dan. Maar dat is natuurlijk maar een smoesje. Wandelen is lui zijn ten top. Ik zet mijn ene been voor het andere, bestuur de vogeltjes en een pol dappere sneeuwklokjes.

Als mijn werk niet wil vlotten, neem ik een bak koffie en ga op het bankje buiten zitten. Of klets met een dinnetje. Bladder mindless facebook door.

En weet je? Op die momenten schieten de oplossingen voor de problem en waar ik mee geconfronteerd werd me zomaar te binnen.

Werk technisch zal ik ook altijd voor de snelste oplossing kiezen. Zo had ik een proefabonnement op een foto-programma. Bleek dat ik die foto’s dan eerst moest aanpassen, voor ik ze op mijn sites kon zetten! Mooi niet dus! Mooie foto’s voor een leuk prijsje, maar ik moest extra werk doen! Geen denken aan. Zo weet ik dat ik uit milieu overwegingen de droger niet zoveel moet gebruiken. Maar weet je hoeveel werk was ophangen is?

Er zijn zo ontzettend veel manieren om lui te zij, terwijl je toch veel doet. Ik koester ze!

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like