de was, deel 2

de was en de therapie….

De tafel was afgeruimd, de lucht van gebakken eieren hing nog in de keuken, de jongste zat nog aan tafel, de oudste had zich (misschien wat meer bewust van de sfeer) teruggetrokken. Ze kon enige irritatie niet onderdrukken, moest dat kind dan altijd bij pappie en mammie rondhangen, hij was verd… 18! Ze haalde diep adem (“hier ben ik dus ook heel slecht in”, realiseerde ze zich, “voor mezelf opkomen.”) “Ga jij eens even naar je eigen kamer,” zei ze “ik wil even met je vader praten” Het kind stond op en keek haar stomverbaasd aan. “Ook dat nog”, dacht ze “ik ben vergeten ze te leren dat ik ook een mens ben.Komt er nog een einde aan alles wat er zo plotsklaps misgaat in mijn leven?”

Het kind was inmiddels verdwenen, de deur demonstratief zacht en beheerst sluitend. Er was geen ontsnappen meer mogelijk, ze keek Harm aan en ontmoette zijn stomverbaasde blik. Alles wat ze had bedacht en voorbereid leek vergeten, ze kon alleen maar terugkijken. ”Het gaat niet goed tussen ons”, wist ze er uiteindelijk uit te persen, verbaasd constaterend dat haar stem het nog deed.

Er veranderde iets…

Er veranderde duidelijk iets in de blik van Harm. Hij zuchtte. “En nu doorzetten” zei ze tegen zichzelf en geen smoesjes accepteren.” Ze haalde heel diep adem: “ik weet dat je een ander hebt!”
Nooit, al werd ze 100 jaar, zou ze de blik in de ogen van Harm vergeten: stom- en stomverbaasd. “Je ziet haar elke woensdag, en soms ben je heel vrolijk, als je van haar terug komt en soms heel somber. Dan denk je er zeker aan hoe lastig het zal zijn om van mij af te komen. Jij denkt dat ik niks zie, maar ik ben niet achterlijk!” Langzaam aan ontdekte ze begrip dagen in de ogen van haar man. “Ontken het nou maar niet”, was zij het die schreeuwde? Ook nog nooit vertoond.

“Ik ben verbaasd, te horen…” “Dat ik weet dat jij elke week ene Loes ontmoet?”, onderbrak ze hem. Was zij dit, deze schreeuwende feeks? “Dat zal ik wel te zichtbaar in mijn agenda hebben gezet”, zei Harm. “Ik ben verbaasd dat jij vindt dat het niet goed gaat. Ik kan al een hele tijd niet meer tegen deze sleur. Maar jij leek er volmaakt gelukkig in te zijn. Ik heb altijd gedacht dat het allemaal aan mij lag, daarom ben ik een half jaar geleden in therapie gegaan. Elke woensdag. Bij Loes.”

in therapie…

Ze was stil. In therapie. “En nu?” vroeg ze. “Ik weet het ook niet” zei Harm, “maar je zou een keertje mee kunnen gaan…” “In therapie? Zij? Ze was toch zeker niet gek. Aan de andere kant, dat was Harm ook niet. En aan nog een andere kant, een therapeut was beter dan een vriendin… Wie weet had hun huwelijk nog een kans!” Ze kreeg het Oke! niet haar strot uit. Maar knikken lukte wel.

Lees ook: de was

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like