De was

Ze zeulde de mand met wasgoed de trap af, de tuin in, zette de mand op de stoeptegel, die onder de droogmolen stond en begon de was op te hangen. Een rij hemdjes van de jongste, keurig gevolgd door een rij onderbroekjes van de jongste. De tweede lijn was voor kind 2, de derde lijn was voor manlief, de vierde voor haar. Daarna in dezelfde volgorde de sokken, de T-shirts, de spijkerbroeken, de jurkjes en de rokjes.
Alles fris wapperend in de wind.

Er was een tijd…

“Er was een tijd”, dacht ze, “dat ik genoten zou hebben van deze aanblik. Alles zo keurig schoon, zo netjes georganiseerd. Het zou voor mij het super bewijs zijn, van wat een goede huisvrouw ik ben. Hoe ik er voor zorg dat het leven van mijn gezinsleden gladjes en soepel verloopt. Altijd een schone onderbroek in de kast, altijd brood in de trommel en op zondagochtend gebakken eieren met spek, om de kater van het zaterdags uitgaan te verdrijven”

Belachelijk, zij en Harm gingen al twintig jaar niet meer zo op stap, dat er een kater bestrijdend ontbijt nodig was. Hoe het kwam, kwam het, maar hun kinderen hadden het feest-gen niet geërfd, die bleven het weekend gewoon, net als door de week op de bank zitten en keken tv.
De gebakken eieren met spek op zondag waren altijd gebleven. Als een traditie, als een bewijs wat een leuk en gezellig gezin ze wel niet waren.
Waren, dat was het juiste woord.

Als mijn wereld op zijn kop staat…

“Gek”, dacht ze, “dat als de hele wereld op zijn kop staat, dat je dan toch weer gewoon de was ophangt… Geordend nog wel…”
Ze ging op het muurtje zitten en keek naar de wapperende was. Vreemd genoeg ging er toch iets troostrijks vanuit, iets vertrouwds.
“Vanavond”, zei ze hardop,”vanavond, confronteer ik hem er mee en ik accepteer geen verhaaltjes, geen smoesjes, geen niks. Het is duidelijk, hij heeft een verhouding. Ik ben blind en gek en achterlijk geweest, dat ik het niet eerder heb gezien.

Hoe lang praten we al niet meer samen, al jaren niet meer, hoe lang vrijen we niet meer? Net zo lang. En hoelang hebben we niet meer samen gelachen? Dat is misschien wel het ergste… Dat we niet meer samen kunnen lachen”
Ze was er zelf verbaasd over, dat er tranen over haar wangen stroomden, waarom huilen?
Ik hou nog steeds van hem, dacht ze.

lees ook: de was 2

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like