De vele kleuren van verdriet.
Verdriet kan vele kleuren hebben…
Ik was in een opperbeste stemming en zette, voor de gezelligheid, “crying in the rain”aan, gewoon omdat ik het op het forum vond. De donkerbruine stem, die maar blijft zeggen hoeveel hij van haar heeft gehouden en nog steeds houdt, slingerde me HUP een stevige weemoedigheid in. Je kent het vast wel: dat gevoel als een donkerrood velours gordijn, dat gevoel dat me terug brengt naar lang vergeten liefdes, maar vooral terug brengt naar het verlies van dierbaren.
Een sterk gevoel, zelfs als je zoals ik de meeste gelieven onder handbereik hebt, kan je zo verdrietig worden van de wetenschap dat er handen zijn, die je nooit meer zal voelen, vragen die je nooit meer kan stellen.
In dit verdriet zit naast het gemis ook de vreugde van wat-er-wel-geweest is. Mijn vader zal me nooit meer in een warme omhelzing tegen zich aantrekken, terwijl hij me gelijk op de rug klopt. Maar ik heb wel een vader gehad die dat deed. En daarom noem ik zulk verdriet donker rood. Een warme kleur.
Een heel ander verdriet dan niet hersteld onrecht, dat is een soort gifgroen, soms met een vleugje geel. Gif kleuren zijn het. Want niet hersteld onrecht kan zo gemeen gaan woekeren. Kan zo onzichtbaar en sluipend zijn vernietigend werk doen. Ik zie het om me heen gebeuren, sterker nog, ik zie het twee generaties meegaan. “Mijn vader, mocht bij die mensen nooit binnen”, hoor ik een kennis ( een echte Alphense ) zeggen. “Je denkt toch niet dat ik met die lui omga?” Ze is pas 55…
Het verdriet om het buiten gesloten zijn van haar vader, is bij haar gifgroen geworden, en sluit voor haar de mogelijkheid tot een misschien wel boeiend contact uit. Op gif groeit niks, daarom noem ik zulk verdriet gifgroen
Nog meer kleuren..
Gifgroen is verdriet dat ik persoonlijk niet ken, maar ik ken wel het grijze verdriet van fouten maken. Missers maken, die je zo graag terug zou draaien, maar die nu eenmaal gebeurt zijn. En waar je maar een ding mee kan doen: ervan leren en het beste ervan maken. Maar voor je zover bent moet je dan wel eerst onder die die dikke grijze deken uitkruipen. Waaronder je je van ellende, maar hebt verstopt. Het is grijs verdriet, mistig, ik had de zon kunnen laten schijnen, maar deed het niet.
In plaats van verdrietig, kan je ook wanhopig zijn, omdat het allemaal maar niet wil lukken, omdat alles tegen zit, omdat niemand…………
Aan wanhoop ken ik 2 kleuren toe: er is een boze, kordate “potver” wanhoop. Die is oranje, die is vurig, daar zit nog een hoop strijdlust in om de problemen te boven te komen.
Maar je hebt ook ijsblauwe wanhoop, hoe hard je ook trapt en ploetert, je komt het wak niet uit….
Jullie zien, verdriet heeft bij mij vele kleuren, herkenbaar?
lees ook: hou mijn hand vast
Ook ik heb associaties met kleur en verdriet. Het grote verdriet van het overleden van mijn jongste zoon was git en git zwart maar liet mij na een tijd ook in zien dat het leven vaak echt een gouden randje heeft
dat vind ik heel knap van je. Het verlies van een kind is zo iets ergs…dat durfde ik me niet voor te stellen
Ik denk in principe niet in kleur maar ik word wel rood-boos en blauw-verdrietig en wanhopig-grijs. Ik ben bij nader inzien misschien best een cliché kleurmens.
niks mis mee!
Ik denk zelf niet zo erg in kleuren, maar kan je wel volgen. Mooi verwoord!
dank je wel. en ik snap je wel hoor, lang niet iedereen denkt in kleur
Ik heb niet direct associaties met verdriet en kleuren. Maar ik herken wel het effect van muziek op je gemoedstoestand!
dat herekn ik wel, maar dat kan ik minder goed verwoorden
Nooit over na gedacht. Maar kleuren maken mij blij denk niet verder over na als ik eerlijk ben
dat is toch ook prima?
Ik denk niet zo in kleuren, maar ik had er een keer een lezing over en snap wel dat mensen dat doen of hebben (weet niet zo goed hoe dat te omschrijven).
Kleuren maken me altijd zo vrolijk! ?
Wat herken ik mezelf hierin.. op dit moment zit ik lekker dik in de grijze deken ingerold, terwijl dat alleen maar een extra, ijsblauwe deken meebrengt..
ahhhh, wat naar…
Ik hou erg van kleur, maar denk er niet zo in zegmaar. maar zoals je het beschrijft snap ik wel wat je er mee bedoelt. Misschien dat ik er nu eens bij stil zal staan!
hoeft niet hoor, is maar gewoon mijn gedachten spel