De man die rozen plukte, ook shoestring.

Je kan in Parijs best lang en gelukkig leven, maar je moet het wel shoestring doen, anders ga je gierend failliet.

Parijs is een stad om te voet te doorkruizen en dat doen we dan ook. Lopen is fijn en kost niks. We maken het helemaal shoestring door niet lekker te gaan lunchen met een verleidelijke plat du jour – met dessert alstublieft – We kopen zelfs geen lekkere broodjes bij de boulanger.

Want o,o,o de zoete broodjes van de boulangers…en de gevulde stokbroden en de lappen pizza…Ze zijn zo ontzettend lekker. Maar voor je het weet heb je weer 10 euro uitgegeven.
Dus gooien wij thuis wat groenvoer( wat nog in de ijskast ligt) in een  plastic bakje, een stuk Franse kaas ( ligt altijd in de koelkast) in een ander bakje en stoppen het zakmesje (5 euro op de rommelmarkt) in de rugtas. En bij de boulanger zeggen we dapper: “une baquette,s’il vous plait. Coupe en deux”

En dan gaan mijnheer en mevrouw shoestring tevreden in op een bankje in een parkje zitten.
En daar zaten we dus. Tevreden een stokbrood te knagen. In het parkje zaten her en der nog wat mensen tevreden te eten of een sigaretje te roken. Ineens zie ik mijn man ingespannen naar een boompje een stukje verder staren.

Ook shoestring

“Die man is rozen aan het knippen”, zegt hij stomverbaasd. Ik kan het niet zien, maar een tel later verschijnt de mijnheer in het zicht. Keurige mijnheer, blauw geruit overhemd, bruine bodywarmer, en zo’n boodschappentas op wieltjes die iedereen hier heeft achter zich aan.

“Ik zie geen rozen”, fluister ik. Wat dom is want hij kan me toch niet verstaan. “in dat zakje”, fluistert manlief. En inderdaad de rozenplukker heeft een bruinboterhamzakje in de hand.
Is het toeval of boos opzet, dat hij blijft staan op een plek waar een boom hem aan ons zicht onttrekt?. Het baat hem niet. Wij horen de schaar en het geritsel van het zakje.

Tevreden loopt de man verder, zijn shoestring verkregen rozen aan het oog onttrokken.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like

1