De lekkerste appeltaart van de wereld
In het café met de lekkerste appeltaart van de wereld, wordt een belangrijk gesprek gevoerd.
Zijn krullen had zij altijd het meest ontroerende aan hem gevonden.
Hoe hij ze met een borstel fanatiek plat borstelde en hoe er dan toch een eigenwijze krul altijd omhoog sprong. Hoe hij die dan ongeduldig kon gladstrijken. Die malle door het water geplette krullen na het douchen. Die heerlijke verwarde krullenbol, waar ze na het vrijen haar handen door heen haalde. En hoe hij dan ongeduldig zei: “niet doen!, dan krijg ik het nooit meer goed.” Die ijdelheid had ze schattig gevonden.
Dat hij een buikje had gekregen en rimpels. Dat zijn gezicht veel dikker was dan vroeger, ach het hoorde allemaal bij het ouder worden. Zo vriendelijk was de tijd voor haar ook niet geweest. Ze was zich bijna pijnlijk bewust van de twee maten die ze in de loop van de jaren zwarder was geworden. Maar dat zijn krullen waren verdwenen, dat kale koppie, dat deed haar gewoon verdriet.
“Een dubbeltje voor je gedachten”, zei hij. Ze bloosde. Had ze zo zitten staren?
“Je leek met je gedachten mijlenver weg”, zei hij zachtjes. Zijn stem klonk bijna vleiend, alsof hij haar mee wou nemen op avontuur. Een vreemd en woest avontuur, dat alleen hij maar kon bedenken en waarop alleen zij met hem mee mocht.
Die stem, die zachte verleidelijke stem, die wilde en woeste wonderen beloofde, die was onveranderd.Die had nog steeds dezelfde magie als altijd. Vreemd genoeg, was dat het, wat haar, met een lichte schok, terugbracht naar het hier en nu.
Naar dit gesprek, met deze man.
Koffie met appeltaart….
Ze keek hem recht in de ogen aan, glimlachte en zei: “Ik mis je krullen. Daar dacht ik over na”
Ondertussen was er een meisje aan hun tafeltje komen staan, die vragend keek, haar potloodje in de aanslag. Ze miste de kans op een beetje vlotte omzet. “Hier hebben ze”, zei ze snel “de lekkerste appeltaart van de wereld” Het dienstertje keek verveeld,potloodje in de aanslag “Een stuk voor mij”, bestelde ze. “Jij ook?”vroeg ze. Hij was een snoeper, nu met dat buikje zou ze zich kunnen voorstellen, dat hij wat voorzichtiger was geworden. Maar hij knikte.
“Koffie?” vroeg het meisje. “Twee keer”, besliste ze. Het meisje verdween.
De opmerking over de krullen was niet goed gevallen zag ze. “Ach” zei ze in een poging tot verzachten”, trek het je niet aan. Bjorn lijkt ze te hebben geërfd. Ze gaan dus niet verloren” “Bjorn?” , ze zag en hoorde de verwarring. “Je kleinzoon” zei ze behulpzaam. “Van Anne”
De schaduw, die over zijn gezicht was gevallen toen ze over zijn krullen begon, werd dieper.
“Heb je me hier gevraagd om het over mijn kleinkinderen te hebben” vroeg hij kortaf.
Trotse vader….
“Kleinkind, ” verbeterde ze minzaam “Je hebt er maar een. En nee, wees maar niet bang. Daar kom ik niet voor Ik kom voor Bram. Zoals je misschien zelf uitgerekend hebt, studeert Bram binnenkort af. Hij heeft biochemie gestudeerd. Hij verwacht een cum laude. Ik persoonlijk een summa cum laude”. “Help”, dacht ze, “zo doe ik nooit. Zenuwen doen rare dingen met een mens” Ze zag hem opveren. ”Die jongen heeft mijn hersens!” Hij straalde ineens. Zag er uit als een echte trotse vader.
“Juist”, zei ze “hij heeft jouw hersens. Maar hij had niet jouw geld. We hebben samen zijn studie bekostigd. Hij en ik. Dat was niet altijd simpel, maar het is gelukt en daar zijn we trots en blij mee. Maar het heeft Bram niet onberoerd gelaten. Een jaar geleden heeft hij besloten, jouw naam door de mijne te vervangen.
Ik heb het toen niet durven vragen, maar ik denk toch dat het te maken heeft met het feit dat hij zich in de steek gelaten voelt. En heeft hij besloten je niet uit te nodigen voor de promotie”
Hij keek haar blank aan. Het leek allemaal niet helemaal tot hem door te dringen.
“Dus……omdat ik even niet in de gelegenheid was zijn studie te betalen, ben ik niet welkom op zijn promotie….”, zei hij langzaam. Ze realiseerde zich, dat dit de toon was, waar ze ooit als de dood voor was geweest.
Ze knikte vriendelijk.
de lekkerste appeltaart…
Met een ruk schoof hij zijn stoel achteruit, greep zijn jas en stapte driftig de deur uit, die hij net-niet achter zich dichtsloeg.
Het dienstertje verscheen bij haar tafeltje en zette de appeltaart neer. De koffie ernaast.” Neem maar een kopje mee terug”, zei ze vriendelijk.
Het meisje keer haar niet begrijpend aan en staarde naar de twee stukken appeltaart. “Tenslotte”, glimlachte ze “hebben jullie de lekkerste appeltaart van de wereld. En ik kan best een extra stukje best gebruiken”
lees ook het nut van een mondkapje
mooie schrijfstijl. En die krullen.. het blijkt hieruit dat een vos wel zn haar verliest maar nimmer zn streken.
dat heb jij goede gezien en dank voor het compliment
Erg mooi geschreven. Het lijkt wel een beetje dichterlijk!
dank je wel
Uit he beschrijving klinkt het heerlijk, ik heb verschillend appeltaard geproefd en ze smaken bijna alleemaal hetzelf hhahahha lekkeer dus deze zou ook wel lekker smaken
welke beschrijving?
ik geloof niet dat die man zo aardig is, dus dit is voor mij weer een leuke eye-opener
Het verhaal krijgt wel een onverwachte wending moet ik zeggen. Ik vind het sneu voor die man!
Mooi geschreven weer, alsof ik er zelf bij ben :) Zoals hierboven ook gereageerd: het is lastig om een reactie te geven op een verhaal, dus sorry daarvoor.
alsof je er zelf bij bent…dat is nu een compliment waar ik even met grote ogen naar zit te kijken..
Mooi geschreven, maar eigenlijk weet ik nooit zo goed, hoe ik hier een reactie op moet geven ;) De allerlekkerste appeltaart van de wereld vind je naar mijn mening in Julian, California.
met mooi geschreven, ben ik erg blij! Helaas is Julian in California wat vere, om het een keertje uit te proberen