De klerenkast, een modern sprookje...

Haar klerenkast vulde zich automatisch, iedere week opnieuw. Hoe het kon gebeuren, wist ze niet, maar het was zo.

Je zou denken, dat is de droom van iedere vrouw: de nieuwste mode gewassen en gestreken in je kast! In de juiste maat. Altijd het nieuwste van het nieuwste, nooit meer nadenken wat je aan moet trekken. M’n liefje, wat wil je nog meer??

Nooit meer zorgen: “kan dat bloesje nog wel?” of ”is die bloemetjesbroek niet vreselijk uit de mode” Ze hoefde zich ook geen zorgen te maken of de combinaties wel bij haar pasten. De goede fee, die dit alles regelde, legde keurig het juiste T-shirt bij de juiste rok. Een ding was duidelijk, zij was niet langer de baas in haar eigen kledingkast

Table of Contents

De klerenkast lijkt een eigen leven te hebben…

Ze hoefde niet meer te doen dan aan te trekken wat voor haar klaar lag. Ze kon trouwens niet anders: al haar oude kleren waren verdwenen. Weg was de spijkerbroek die ze al minstens 10 jaar droeg, verdwenen haar flanellen houthakkershemd. Nou ja, die kon ook eigenlijk echt niet meer, maar jeetje… die zat zo lekker. Die droeg ze toch alleen in het weekend, net als haar grijze joggingpak! Hadden die nu niet achter mogen blijven? Al was het maar om na een lange werkdag in onbekende en vooral onbeminde kleren, weer veilig zichzelf te kunnen verschuilen?

Maar de goede fee, als het een goede fee was, kende geen genade. Geen enkel oud vertrouwd kledingstuk was haar gegund. En erger met haar voorkeur voor slobberkleding (zelf gaf ze de voorkeur aan de term: comfortabele kleding) werd geen rekening gehouden. Haar klerenkast leek er plezier in te hebben haar ver uit haar comfortzone te duwen.

En zo ging ze naar haar werk in een nauwsluitend blauw jurkje, een wit jasje en witte schoenen. Niet omdat ze het mooi vond, maar omdat het alternatief, haar verwassen nachtpon, nog erger was. De wijde zeegroene rok met een veel kleurig hemdje en een paar Ibiza slippers, vond ze iets minder erg, maar die zwarte skinny met een panterprint truitje maakte haar lichtelijk wanhopig…

Eerlijk is eerlijk…

Eerlijk is eerlijk: de complimenten waren niet van de lucht. Complimenten over haar smaak, haar vermogen om te combineren, haar uiterlijk. Ze moest toegeven: die complimenten smaakten wel naar meer. Aan de andere kant: het vulde niet de holle leegte, die door het verlies van haar oude overhemd en jogging pak was ontstaan (Ze verzweeg zelfs voor zichzelf de baggy spijkerbroeken en slobber T-shirts en zo had er nog wel meer in haar klerenkast gelegen…).

Het was op de vierde maandag toen er weer een nieuw pakket in haar klerenkast lag, dat ze besloot zelf stappen te ondernemen. In haar lunchpauze liep ze de Hema in. In plaats van naar de bakkersafdeling te lopen om haar favoriet snack: een hotdog met mosterdsaus te kopen, liep ze naar de make-up afdeling. Daar aangekomen staarde ze verbijsterd naar het enorme assortiment van spullen en dingen dat werd aangeboden. Help! Hoe moest dit?
Ze was alleen van plan geweest een oogpotloodje te kopen, nou ja, misschien ook wat mascara.

Hoe moest ze wijs worden uit al deze artikelen? Ze bestudeerde de make-up afdeling een kwartier en toen was haar pauze al bijna om, ze haastte zich terug naar haar werk.
De volgende dag ging ze opnieuw, ze had een plan gemaakt. Aangekomen op de make-up afdeling vroeg ze aan een verkoopster: “kunt u mij vertellen waar de oogpotloden staan?” De verkoopster keek haar stomverwonderd aan: ”Daar sta je voor”.
Inmiddels alle schaamte voor bij, draaide ze zich om en kocht er gelijk maar drie. In drie verschillende kleuren.

De vijfde maandag…

De vijfde maandag, dit keer zat er een kek mantelpakje in haar klerenkast, liep ze zelfverzekerd de Hema binnen, de geur van worstenbroodjes negerend en kocht 3 lippenstiften. Thuis aangekomen, kon ze niet wachten. Ze ging voor de spiegel staan en stiftte voor het eerst van haar leven haar lippen.
Het effect was fantastisch, haar hele gezicht kwam tot leven. Dit was iets wat ze veel en veel eerder had moeten doen, maar ze had nog een heel leven voor zich, waarin ze naar hartenlust lippenstiften kon kopen.

Op de zesde maandag lag er niets nieuws in haar klerenkast. Op haar kleren van vorige week lag een briefje: “succes! Je kan het nu verder zelf!” Ze tilde het stapeltje kleren van week 5 op. Onderop lag een oud versleten houthakkershemd. Wat moest ze daar in hemelsnaam mee?