De een beners
over mensen met een been en hun plaats on de gezondheidszorg
De wachttijden in de psychische gezondheid zijn eindeloos. Het dondert niet wat je probleem is, er is geen tijd om het op te lossen. Tenminste niet vandaag en ook niet morgen of overmorgen. Zes weken wachttijd, daar mag je dankbaar voor zijn. Het kan namelijk ook zes maanden worden.
Keer op keer vraag ik me af, wat er zou gebeuren in Nederland als de wachttijden voor het zetten van een gebroken been, ergens tussen de zes weken en zes maanden lag.
Laten we alle mensen die een probleem hebben aan hun been, voor het gemak even de eenbeners noemen: ze hebben tenslotte maar een been wat het goed doet. En om fatsoenlijk te kunnen voortbewegen heb je er toch echt twee nodig.
Wat zou er nu gebeuren als de gezondheidszorg tegen alle eenbeners, zou zeggen: “Tja, ik begrijp dat u er mee zit en dat het heel vervelend is voor u. Maar u moet begrijpen, dat die zorg er gewoon niet is. Het beste wat u kunt doen, is naar huis gaan en proberen deze tijd door te komen”
Er is genoeg goede raad voor een beners:
- Praat erover met lotgenoten.
- Online hulp voor een beners schijnt ook heel erg te helpen!
- Meestal willen familieleden wel de boodschappen doen. O, uw familie woont in Amerika…is er dan geen buurvrouw die even bij wil springen?
- Probeer ook eens aan iets anders te denken
- Legpuzzels leggen, werkt ook voor veel mensen
- Dat been, zit natuurlijk wel tussen uw oren….
- Dagelijkse structuur, is heel belangrijk, hou vooral structuur in uw leven…
Ik denk dat het land te klein zou zijn, praatprogramma’s zouden het over niets anders meer hebben.
Er zouden demonstraties gehouden worden op het museumplein in Amsterdam, waarbij de huldigingen van Ajax niets meer zijn.
Woedend zou men eisen dat een gebroken been gespalkt dient te worden: onmiddellijk en direct.
Dit zou zelfs Hugo de Jonge niet meer recht kunnen praten. (en daar is hij goed in)
Maar waarom, waarom, vinden we dat voor een gebroken been vanzelfsprekend en voor een gebroken ziel niet?
Dat is wat ik maar steeds niet snap.
Lees ook eens Selluf doen of lees : het goede in de mens
!!!!!!!! Geen woorden verder meer nodig, precies dit is wat zo krom is in Nederland..
Ik zit hier – gelukkig – helemaal niet in en had er geen idee van dat er zulke wachtlijsten waren. Denk dat heel veel mensen dit zich niet bewust zijn.
Je slaat de spijker op zijn kop met dit artikel. In huize RaGaSto zijn we soms net ‘Hepi en Depri’. Ik heb zo mijn fysieke beperkingen, maar mijn lieftallige eega heeft psychische uitdagingen. Op de één of andere manier is dat altijd moeilijk te bevatten voor mensen. Zelfs binnen de gerichte zorg. Wij gebruiken de vergelijking met een gebroken been trouwens ook wel eens in een andere context. Vaak bedoelen mensen het goed door tegen iemand met een depressie te zeggen dat ze er maar wat vaker uit moeten en dat dat vast gaat helpen. Maar zo werkt het niet bij veel depressieve mensen. Dat zou hetzelfde zijn als iemand met een gebroken been gaan vragen of die even een stuk mee gaat hardlopen. Iedereen snapt wel dat dat niet gaat 🤷🏼♂️.
Zelf heb ik nooit mijn been gebroken of gekneusd. Wel liep ik vroeger wel eens mank, niet vanwege iets ernstigs.
Eigenlijk is dit best wel een heel goede vergelijking die vele mensen eens zal wakkerschudden over deze problematiek!