de bootjes, die achter de boerderij liggen, vertellen hun...

Ze liep de achtertuin uit, door het hoge gras , op weg naar de bootjes

Achter de tuinen liep nog steeds het onverharde pad dat al wel honderd jaar de achtertuinen van de huizen met elkaar verbond. Dit pad was haar zo vertrouwd, ze had het gelopen vanaf dat ze een peutertje was. “Ik was al een jaar of zes”, bedacht ze met een glimlach “toen ik erachter kwam dat opa en oma ook een voordeur hadden” En nu was ze door die voordeur binnen gekomen. Binnen gekomen in de voorkamer, die nog steeds de voorkamer van opa en oma was, maar toch ook weer niet… De grote Friese klok, was er van ellende ook maar mee opgehouden en keek zwijgend neer op de bonte verzameling mensen. Die mensen spraken met zachte stemmen en balanceerden ongemakkelijk de koffie kopjes in hun linkerhand. De rechter hadden ze voortdurend nodig om nieuwkomers de hand te schudden.

Ze had genoeg boeren begrafenissen mee gemaakt om te weten dat de omfloerste stilte niet langer dan een uur zou duren. Dan kwam de fles jenever op tafel en voor de dames iets zoeters. En dan werden de zaken van alledag met elkaar besproken, de laatste familie-nieuwtjes uitgewisseld.
Boeren weten als geen ander dat het leven door gaat.

Maar zij wilde nog even niet door. Even niet. Even niks. Ze rook het water al. Water in de zomer heeft een speciale geur.
En ja ! de steiger was er nog. En de roeiboten ook.
Wonderlijk eigenlijk, dat ze hier de laatste paar jaar nauwelijks geweest was. Als ze kwam ging alle aandacht naar opa en oma. Naar de dingen die allemaal gedaan moesten worden. En die ze ook gedaan had. Met liefde.

De bootjes schommelden zachtjes

Ze ging zitten op de steiger, het warme hout voelde zo troostrijk onder haar blote benen.
Het leek of de bootjes haar zachtjes fluisterend verwelkomden. Ze vertelden over de vele tochtjes die ze samen met Evert, de buurjongen had gemaakt. Hoe ze veel verder weg gegaan waren dan ze mochten…hoe heerlijk ze gezwommen hadden. En hoe Evert haar altijd uitlachte omdat ze niet zo makkelijk terug in de boot kon komen…

Tijden van onbezorgd plezier. Evert had ze daarnet even gezien. Hij had een dame bij zich. Een echte dame, te oordelen naar haar mantelpak en make-up.

“Evert is verandert”, dacht ze. “Ik ben veranderd. De wereld is veranderd. Is dat erg ? De bootjes schommelden zachtjes door. En fluisterden over tochtjes waarbij de fuut met kleintjes op haar rug langs de boot kwam zwemmen. Van waterlelies, die je maar niet kon plukken, al wou je nog zo graag. Van rietkragen waar ze in belandden.

Ze stond op. `

“Morgen gaan we roeien`, besloot ze. `En Evert gaat mee. Met zijn echte dame.“

Met dank aan Marith voor haar prachtige foto.