Columns schrijven is voor azijnpissers
Columns schrijven is voor azijnpissers.
Mijn omgeving begrijpt me niet. In plaats van dat ze me dankbaar zijn dat ik zo helder de vinger leg op de zere plek, word ik verguisd en weggezet als een azijnpisser of, als men het iets vriendelijker uit wil drukken, verzocht wordt om mijn zeepkistje maar te pakken en naar het Amsterdamse Bos te gaan om daar op een stralende zondagmiddag mijn woord te verkondigen. Een goed advies natuurlijk, ik bereik daar een groot publiek mee, ware het niet dat ik een hekel heb aan reizen. Dat ik daarnaast ook gewoon lui ben doet hier niet ter zake.
De reden waarom ik dus columns ben gaan schrijven is omdat ik het niet kan laten om overal een mening over te hebben en die te kust en te keur wil ventileren. En vooral van dat laatste wordt mijn omgeving hor en dol. ‘Ja, we weten het nu wel, pak dat kistje nou maar.’
Elke vijf minuten voor het hele uur wordt de radio ineens uitgezet en word mij subtiel gevraagd of ik toevallig niet een of andere boodschap moet doen of zo. Kom ik ’s avonds tegen acht uur de kamer binnen dan zie ik de tv nog net op een ander net schieten. De afstandsbediening is ineens nergens meer te vinden. De ervaring heeft mijn omgeving geleerd dat ik maar een halve zin van de nieuwslezer nodig heb om ‘af te gaan’, zoals zij dat noemen. De werkelijkheid is natuurlijk dat ik de inhoud van het nieuws meteen doorzie. Daar ben ik columnist voor.
Collumns schrijven….
Feilloos ontleed ik de voorstellen van bijvoorbeeld het kabinet. Ik leg haarscherp de verborgen boodschap erachter bloot, compleet met een goed onderbouwde argumentatie. Maar ondanks dat blijf ik een roepende in de woestijn. Want ik ben niet alleen scherp in het ontdekken van misstanden, maar ook nog eens heel snel en daarmee mijn tijd ver vooruit. Het is mijn lot waar ik me maar moeilijk mee kan verzoenen. Ik zou wereldberoemd zijn wanneer het me lukte om dat wat ik signaleer, ook op het juiste moment èn tegen de juiste persoon te brullen.
Helaas, die gave heb ik nou net weer niet. Op het moment dat de grote meute erachter komt dat iets niet is wat het lijkt ben ik al weer tien onderwerpen verder en lik ik als miskende columnist mijn wonden. Het heeft dus weinig zin om op een zondagmiddag met een zeepkist de trein in te stappen. Ook al is er wel een voordeel in te ontdekken waar ik profijt van zou kunnen hebben:
het houdt de verstandhouding met de mensen in mijn omgeving op een acceptabel niveau.
lees van anneke ook : Wat nu weer
©annekedejong
Ik wil jullie allemaal bedanken voor de heerlijke en hartverwarmende reacties. Stimuleert enorm!
Leuk geschreven weer! Al je collums zijn zo onwijs goed geschreven. Ik heb er bewondering voor!
Hahaha, ik moest zo lachen om dit artikel! Geweldig!
ik heb me tranen gelachen om je heerlijke zelfspot
Goede en herkenbare column heb je geschreven.
Leuk geschreven en goed beschreven!
Knap hoor. ik vind het vaak lastig om te zeggen wat ik denk/vind/voel als ik weet dat iemand anders daar minder blij van wordt. Aan de andere kant moet je eigenlijk wel, voor jezelf… Ik vind het moeilijk voor mijzelf dan op te komen.
gewoon je ding doen en niet wakker van liggen. zo lang je niet doordraaft dan he
Mooie ontleding, vooral leuk om te lezen hoe je omgeving erop reageert
Ik schrijf soms columns om me af te reageren, maar dan alleen als ik duidelijk zwart of wit ben. Mijn mening is meestal een van de shades of grey, en dan is een column moeilijk scherp te krijgen.
Grappig, ik ben juist compleet het tegenovergestelde. Ik heb dan wel een blog en geef natuurlijk wel mijn eerlijke mening. Maar ik ga niet graag de confrontatie aan en denk altijd : Zit er nu echt iemand op mijn mening te wachten?
Ik heb altijd respect voor mensen die dat wel gewoon doen.
Niet van wakker liggen. Ik besef ook hoe ouder ik word, hoe meer ik een eigen mening over iets heb en daar ook serieus kan over doordrammen.
Leuk geschreven en herkenbaar.