De foto

Haar grote broers hadden gevonden dat ze hem af moest staan: een echte sneeuwpop had een sjaal om.

Klein als ze was, had ze zich tegen de overmacht van grote broers verzet. “nee, mijn sjaal”, had ze dapper gezegd, zich in de rug gesteund geweten door mama en opa.
Mama had toch immers de bezem niet willen afstaan, toen de jongens daar om kwamen vragen?
En opa had hard gelachen, toen ze vroegen of ze zijn pet konden lenen.

Nee, de sneeuwpop moest het met een stevige tak doen (die zij had gevonden), met een raar rood mutsje en een lap als sjaal.Ze glimlachte bij de herinnering en was verbaasd hoe helder haar die ineens voor de geest stond.

Haar broers

Ze haalde haar  broers voor haar geestesoog:
Henne, de oudste, eigenlijk haar lievelingsbroer, Sjors met zijn grote mond en onhandig gekluns.
Hoe vaak had die wel niet op zijn kop gekregen, als hij weer eens iets brak. Maar niemand kon lang boos op hem blijven, hij deed het immers nooit expres.

Dan Dirk, de broer die maar twee jaar ouder was dan zij. Het had in hun jeugd een mensenleven geleken. Als ze met z’n tweeën als “de kleintjes” werden aangeduid, protesteerde hij zo hard, dat het aan het einde van de straat nog te horen was.
Niet dat dat zo moeilijk was: de huisjes in Amsterdam Noord, ooit gebouwd om de arbeidende klasse goed te huisvesten, hadden dunne muren.

Hij was anders

Het was, dacht ze, achteraf gezien, ook niet zozeer het leeftijdsverschil, dat er toe deed. Dirk was anders. Anders dan de anderen. Ongeduriger, hij wilde altijd meer, altijd beter, altijd hoger en verder.
Haar ouders konden soms naar hem kijken alsof ze een koekoeksjong hadden uitgebroed.
“Doe nou maar gewoon”, riep moeder met regelmaat wanhopig.
Ze zag nog de norse ruk waarmee Dirk zijn schouders dan ophaalde.

Wat eenzaam…

“Wat moet hij eenzaam zijn geweest”,dacht ze “niemand om zijn dromen en ambities mee te delen, niemand om hem aan te moedigen. Integendeel: Doe nou maar gewoon…”

Wie van haar familie zou naar zijn tentoonstelling gaan? Ze zuchtte over haar eigen retorische vraag. “Die komt hier toch nooit meer?”, zouden haar broers zeggen, “die is toch veel te goed voor ons, sinds hij een beroemd kunstenaar is?” Waarbij ze vrolijk vergaten dat Dirk ook toen hij een arm kunstenaar was, die best een bord warm eten had kunnen gebruiken, nooit thuis was gekomen.

Zij had, als ze eerlijk was, zich altijd mee laten slepen met het breed gedragen familiesentiment. Nu had hij weer een tentoonstelling en hij had er deze oude foto voor gebruikt…
Het raakte haar op een manier die ze moeilijk onder woorden kon brengen.

Ze legde de krant weg, stond op, pakte haar agenda en noteerde de openingsdatum van de tentoonstelling.
“Een afspraak met jezelf”, zei ze streng “is ook een afspraak waar je je aan moet houden!”

lees ook: oma en het aquarium

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like