Balanceren. gastblog door Cynthia Poen
Cynthia over even stil staan bij wat er met je gebeurt in deze tijd
Hoe kan het toch, dat er zoveel mensen opbranden, uitvallen, een burn-out krijgen. Het verbaasd me, maar het intrigeert me ook.
De cijfers liegen er niet om, en ze nemen alleen nog maar toe. Dankzij de corona lees ik. Ik ben benieuwd of het klopt, of dat de cijfers anders nog vele malen hoger zouden zijn geweest. Maar dat het een volksziekte begint te worden lijkt me evident.
Ik heb zelf ook een moeilijke periode gehad, ik durf het geen burn out te noemen want het heeft niet heel lang geduurd. Voor mij was het meer een vorm van overspannenheid. Als je er toch een label aan wil hangen, dan die maar. Ik wil de mensen die heel erg lang uit de roulatie zijn, niet tekort doen.
Heel eerlijk weet ik dat ik, in mijn geval, teveel naar anderen heb geluisterd en te weinig naar mezelf. Al die stemmen die iets van mij vonden, ik dacht oprecht dat ze gelijk hadden. Ik negeerde mijn eigen innerlijke stem, vergat op mezelf te vertrouwen. Ik vond dat ik moest voldoen aan de eisen die aan me werden gesteld, waanzin natuurlijk. Want wie bepaalt dat eigenlijk? Het was een vorm van onzekerheid en gelukkig heb ik dat van me af weten te schudden. Ik ben goed zoals ik ben. Maar dat worstelen is voor velen herkenbaar.
even
Alle mensen die ik spreek, met burn-out klachten, vertellen veelal hetzelfde. Ik hoor verhalen over oud verdriet, over het eeuwige moeten. Over doordraven en niet even stil staan. En altijd voor een ander. Alsof aandacht aan jezelf schenken niet hoort of niet mag.
De complexiteit van de mens, ik weet er veel te weinig van. Maar ik vind wel dat oprechte emotie niet iets is om je voor te schamen. Het is juist wat ons zo mooi verbindt. Maar het lijkt alsof het een zwakte is, alsof er geen aandacht voor mag zijn, het niet getoond mag worden.
Hoe vaak oordelen we over een ander, zonder echt te weten, maar vullen we voor het gemak in, vanuit onze eigen waarheid?
We zijn overprikkeld door alles wat steeds weer onze wereld binnendringt. Via telefoon, televisie, voor werk of privé. We krijgen door anderen voorgeschoteld waar we aan moeten voldoen. Wat afwijkt, wordt rigoureus afgewezen. Het wordt blijkbaar door anderen bepaald wat mooi is, en succesvol. Wat in onze maatschappij acceptabel is. Maar alles wat ons mooi maakt, onze eigenheid, moeten we juist bejubelen. Op een ander lijken, hoeft het alsjeblieft niet.
even stil staan…
Ik weet wel dat, toen ik opgroeide, er weinig over emotie werd gesproken. Maar er waren ook veel minder prikkels van buitenaf. Geen internet, geen mobieltjes. Het nieuws kwam tot ons via de krant, of door het journaal van acht uur. Niet steeds door allerlei pushberichten die de hele dag je leven binnendringen. Ik werd niet de hele dag geconfronteerd met zogenaamde perfectie, mijn onzekerheid werd niet steeds gevoed.
Voor het werk was ik niet bereikbaar als ik niet thuis was. Dan rinkelde de telefoon gewoon zonder dat ik er erg in had. Lekker rustig eigenlijk. Ik kan niet meer zonder mijn mobiel hoor, een beetje scrollen vind ik zalig. Maar het stemt wel tot nadenken toch?
We zijn overprikkeld en beginnen de beelden die we voorgeschoteld krijgen te geloven. Bijna dan.
Die enorme piek in overspannenheid, hij gaat keren, dat denk ik echt. Langzaam maar zeker realiseren we ons dat het helemaal heerlijk is om soms even stil te staan. Om de emotie van onszelf gewoon even te laten zijn. Beseffen we dat ontsnappen aan die schermen en het altijd maar aan staan, fijn is. Voor wat dan ook, voor alles.
Zodat we ons weer realiseren dat we allemaal maar mensen zijn, met successen en teleurstellingen. Met imperfecties en vetrolletjes. Met ziek en tegenslag. Dat het tijd is om meer de rust op te zoeken en tijd te maken voor mooie gesprekken. Tijd te maken voor elkaar, voor al onze emoties, met die schermen op uit.
Ik ben alvast voor!
lees meer van Cynthia Poen of lees: Lieve Doutzen Kroes
Ik vond de corona periode wel fijn op zich, even rustig aan. Moet nu weer wennen aan het ‘nieuwe normale’ ritme. Ik snap wel dat de afgelopen maanden voor velen als de druppel beschouwt kan worden.
Het ‘nieuwe normale’ ritme, sterkte alvast Manon! Voor de een was het de druppel, voor de ander was het een redding, ik hoor veel verschillende verhalen! Dank voor je reactie
Heel mooi geschreven. We laten ons allemAl wel eens lijden door de omgeving.
Dank je wel Sherry, en voor je het weet vergeet je daarin zelf keuzes te maken he?! Ongemerkt snel gaat dat. Dank voor je reactie
Ik denk dat de druk van de omgeving en de druk om te willen presteren ook een grote rol speelt.
Zeker waar Jasmina, aanzien maar ook gezien worden en je waardevol voelen speelt een rol. Jezelf van waarde vinden is een eerste stap, dan voel je de prestatiedrang veel minder denk ik. Dank voor je reactie
Volgens mij is het ook het probleem dat mensen van alles moeten van zichzelf en dat ze daardoor soms verkeerde keuzes maken en als maar door gaan
Dat denk ik ook Tessa, het is altijd moeilijk een ander pad te kiezen als je eenmaal onderweg bent. Dank voor je reactie
Mooi beschreven. Ik zie vanuit mijn werk veel mensen met spanningsklachten richting of in een burn-out. Niet structureel aandacht voor jezelf is helaas vaak een onderdeel van de oorzaak.
Dank je wel Lizette, ik hoor het ook steeds vaker om me heen. Hopelijk wordt dat ij gekeerd. Dank voor je reactie
Door de corona raakte ik bijna in een depressie was gewoon op. Gelukkig gaat het nu iets beter…
Wat heftig Krystle en wat fijn om te lezen dat het iets beter met je gaat, sterkte! En dank je wel voor je reactie
Mooi geschreven! De Corona tijd was voor mij heel dubbel. Het heeft zeker geholpen bij mijn burn-out herstel maar de eenzaamheid die het met zich mee bracht was ook slopend. Wel heb ik nu veel hechtere connecties met de mensen die ik nog wel zie. ❤️🍀☺️
Dank je wel VerKlaproos, altijd die twee kanten aan een medaille he?! Toch lees ik bij jouw positieve ontwikkelingen, ondanks de eenzaamheid, want je weet nu op wie je wel kan rekenen! Dank voor je reactie
ik ben wel door die hele corona bullshit geestelijk gesloopt eerlijk gezegd. En was al niet een van de fitste dus ja, en zo ken ik er meerdere en gelukkig vangen wij elkaar op
Dat is heftig Rachel maar wel mooi dat er mensen zij die je opvangen, dat jullie er voor elkaar zijn! Dank voor je reactie en sterkte
Dirk de Wachter schrijft onder andere dat je niet voor alle problemen naar de psychiater moet, omdat ze feitelijk normaal zijn en bij het leven horen. Ik denk soms dat we dat misschien wel eens vergeten: het leven is niet eenvoudig.
Helemaal eens Nicole, ik heb dat stuk van Dirk de Wachter ook gelezen. Toch denk ik zeker dat het constante aanstaan en de prestatiedrang van de maatschappij een grote rol speelt, het mag soms best een tandje minder allemaal. Mogen we best wat zachter en vriendelijker zijn voor elkaar in plaats van alles te veroordelen. Dank voor je reactie
Mooi oprecht verhaal, Cynthia. Precies wat jij beschrijft hoor ik vaak in mijn praktijk. Mensen hebben zelf niet in de gaten dat ze hard op weg zijn naar een burn-out, of fikse overspannenheid zoals jij het noemt. Ik ben benieuwd hoe het jou gelukt is er uit te komen.
En die vetrolletjes… I know :) :) . Op een gegeven moment weet je gewoon dat ze niet meer weggaan, hahaha. Dus geen andere keus dan accepteren.
Dank je wel Ilia, ik hoor het steeds vaker om me heen, het ‘op’ zijn. Ik sprak laatst met een coach op het werk naar aanleiding van een cursus en die zei dat ik mijn eigen coach ben geweest, vond ik ook weer mooi. Dankbaar dat ik dat kon. We kunnen er weleens over bomen als je dat leuk vind.
En die vetrolletjes, ik ben goed geworden met kleding haha. dank voor je reactie, lief