Antwoord geven
het lijkt zo kinderlijk simpel: antwoord geven. Iemand stelt een vraag, jij geeft antwoord.
Heb je er wel eens bij stilgestaan, hoe moeilijk antwoord geven is ? Het is in veel gevallen echt niet zo eenvoudig.
Kijk: het antwoord op de vraag: “wil je koffie”, is makkelijk genoeg: het is ja of nee. En uit beleefdheid voeg je er nog aan toe dankjewel of alsjeblieft.
Zo heeft je moeder het je geleerd en het werkt altijd.
Zelfde verhaal met de vraag: “Weet je hoe laat de trein naar Leiden gaat?” Zelfs een super bot antwoord in de trant van: “geen idee !”, is een duidelijk antwoord. Als je aardig wil zijn en je weet het echt niet ga je het voor iemand googlen. Helemaal niet moeilijk. Er zijn dus wel heel eenvoudige vragen.
Het verkeerde antwoord geven
Je hebt echter ook van die vragen, waarop mensen helemaal geen antwoord willen. Dat zijn de lastige vragen. Zo was ik vrijdag op een verjaarsfeestje. De jarige, een lieve dame die ruim 70 is, zuchtte toen het onderwerp op de pandabeertjes kwam (je weet wel die naar Nederland komen): “Ja het is leuk, maar kan dat geld niet veel beter uitgegeven worden om zieke mensen te verzorgen?”
Ik dacht: een duidelijke vraag, waar een duidelijk antwoord geven aan de orde is. Wat fijn dat ik haar gerust kan stellen. Dus ik legde uit dat die panda’s niet van het belastinggeld af gingen, dat ze zich wat dat betreft helemaal geen zorgen hoefde te maken.
Nou, daar beging ik me toch een blunder! Dat was niet zo, de mensen moesten toch zeker de toegang tot de dierentuin betalen! Dat kostte toch zeker geld! Verder had ik het in zijn algemeenheid helemaal verkeerd begrepen: al het geld ging overal naar toe, behalve naar de zieken…
Zo’n vraag…
Ik had duidelijk gemist dat het hier om een vraag ging die ik persoonlijk een JA vraag noem. Snap je? Wil je antwoord geven, kan je volstaan met een heel simpel : JA.
Weten jullie trouwens wat een absolute ja-vraag is? Als iemand je naam noemt. Echt, ik kan het weten. Ik heb het jarenlang volgehouden om, als iemand riep : Felice! Vriendelijk te vragen: Nee?
Mensen werden er compleet gestoord van. Het gekke was, het wende nooit. Nooit dat ze nu eens dachten: “o zij zegt altijd nee, als je haar roept…” Nee hoor, ze bleven zich er aan storen.
Wat ik probeerde te bereiken, mensen duidelijk te maken dat je never nooit op de automatische pilooteen antwoord moet verwachten, faalde jammerlijk….
Tegenwoordig geef ik weer het gewenste antwoord.
lees ook: moet je altijd eerlijk zijn?
Vragen stellen is een kunst en de antwoorden… die kun je met vragen sturen. Stel vijf vragen die met ja beantwoord gaan worden en de kans neemt toe dat op vraag zes ook een ja volgt. Een vraag als: “Hadden ze niet beter…” kan je het beste als een retorische vraag opvatten, want de vragensteller zit niet op een antwoord te wachten, maar hooguit op een bevestiging van zijn of haar geuite mening. Als je uit bent op informatie kun je het beste open vragen stellen, om te voorkomen dat je alleen ja en nee antwoorden krijgt.