Annabel 3

het verhaal van Annabel 1, 2 en 3…

Hondenbezitter in een nieuwe wijk

Toen wij 21 jaar geleden, in dit huis kwamen wonen maakte een oude Drentse Patrijshond deel uit van ons gezin, het was de hond van mijn moeder, die bij ons was komen wonen, toen zij naar het verzorgingstehuis ging.
Wanneer je als hondenbezitter ergens nieuw komt wonen, ken je als eerste de andere hondenbezitters en hun honden.Sterker nog je leer mensen kennen als: het baasje van… En zo leerden wij Annabel kennen, een kastanje bruine, langharige teckel. Een lellebel van een teckel, die voortdurend op haar rug ging liggen, met haar pootjes in de lucht.
Het vrouwtje van Annabel, had ook kastanje kleurig haar, maar dan uit een flesje, ze was zeer praatziek. Lees bemoeiziek. je kent het type.

hondloos

Onze oude hond liet het leven en ik huilde daar bittere tranen om. Het is verbazend hoe je een oude hond kan missen. Ons gezin was een tijd hondloos, totdat we besloten onze jongste zijn zin te geven: er kwam een nieuwe hond.  Manlief vond het wel oke, als het maar  niet meer zo’n grote hond was.Het werd de middenslag poedel. Wij noemden hem Jip. Als mooie alliteratie op de naam van zijn baas: Joep.

een nieuwe Annabel

Wanneer je een opnieuw een hond hebt, maak je opnieuw kennis met de honden uit de buurt, en wie schets mijn verbazing: er was een nieuwe Annabel. Annabel 2: kastanjekleurig, lang haar en dezelfde lellebellerige mentaliteit. Hoe krijgt zo’n baasje het voor elkaar, denk je. “waar heeft die hond het van….”
Aan haar vrouwtje was niets anders veranderd dan haar leeftijd: ze was inmiddels ruim de pensioengerechtigde leeftijd gepasseerd, maar gelukkig waren haar haren nog steeds kastanje bruin. En ook aan haar instelling was geen spat veranderd.

De Annabels waren geen lang leven beschoren, Annabel 2 overleed ruim een jaar nadat we kennis met haar maakten. Haar verdrietig baasje, besloot op te gaan voor een nieuwe teckel. Dat was heus nog wel verantwoord, zei ze. Haar kinderen zouden de zorg over nemen, mocht er iets met haar gebeuren… En zo kwam Annabel 3…een kastanjekleurige enzovoorts…
Iedereen blij, denk je.

Wij, (de andere hondenbezitters in de wijk), denken van niet. Wij weten eigenlijk wel zeker dat ze is vergeten een en ander ook met haar echtgenoot te overleggen….Zijn nors en sjagerijnig hoofd, wanneer je ze samen tegenkomt tijdens een wandelingetje met de hond, spreekt boekdelen. Hier is geen twijfel mogelijk, dit is geen blije hondenbezitter.
Helemaal erg wordt het, wanneer hij alleen de hond uit laat. Hij sleept, zonder op of omkijken het beestje voort. En terwijl hij brommerig voortstapt hoor je haar zeggen : “Ja, zeg, laat jij die hond nou ook eens een keertje uit…..”
Ik denk, wij (de hondenbezitters uit de buurt), denken: soms heb je gewoon een Annabel te veel.

Niet veel later, stierf de man en raakte het vrouwtje van Annabel steeds verwarder. Op ene dag waren ze beiden verdwenen. Het bazinnetje was naar een verzorgingstehuis gegaan, hoorde ik tijdens het hond uitlaten. Waar Annabel 3 was gebleven? Niemand wist het. Ergens waar ze niet teveel was, hoop ik maar.

lees ook: Kerstverhaaltje

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like