schuldgevoel heeft vele vormen ik presenteer de fluisteraar...

Zachtjes fluisterend sluipt ze achter me aan.
Op katten-kousenvoetjes, bijna onhoorbaar.
Maar ze is voortdurend aanwezig.
Als ik even ga zitten, maakt ze haar aanwezigheid kenbaar: ze begint te fluisteren.
Ze wordt nooit heftig, dat kan ik echt niet zeggen: maar ze houdt ook nooit op.

Goedemiddag! Maak kennis met mijn schuldgevoel.
Ik weet niet of jullie er ook een hebben, een schuldgevoel op zachte voetjes, ik wens het je niet toe. Ze laat je nooit met rust.

dat nam mijn schuldgevoel me kwalijk…

Gisteren vroeg iemand mijn hulp. Of nee, ik moet helder zijn: iemand meldde mij een persoonlijk probleem. Een probleem, waar ik een oplossing voor zou kunnen bieden. Maar ik had er de tijd niet voor en – nu komt het – geen zin om de tijd te maken.
Dat nam mijn schuldgevoel mij ernstig kwalijk. Ze bleef me achtervolgen. En omdat ze zo zachtjes sluipt, kan ik haar dan niet van me afschudden.

En als ik dan even niks doe, of naar de Albert Hein loop, dan sist ze tegen me. “je kan toch, hoe moeilijk is het, gut doe dat mens dat plezier…”
Er is geen praten tegen. Tegen deze fluisterende sluipster, heeft mijn redelijkheid geen verweer. Die moet het laten bij een zacht gemompel, in de trant van: “ik kan toch niet iedereen altijd gelukkig maken?” Zulke woorden zijn koren op de molen van mijn schuld gevoel. Natuurlijk kan ik dat! En ik kan het op zijn minst proberen….

Ik heb gemerkt dat ze meer kansen ziet om mij te bespringen wanneer mensen mij indirect om hulp vragen. Als iemand tegen me zegt: ” Kun je me morgen helpen verhuizen?” en ik zeg “nee, dan moet ik naar mijn oma”, komt schuldgevoel echt wel even langs. Bij voorkeur als ik even zit uit te blazen met een kop koffie. Dan sist ze: “je had ook op een andere dag naar oma kunnen gaan!!”. Maar daar blijft het meestal bij. Maar die niet expliciete vragen om hulp! Die “help-ik-ben-zo-zielig-bedes”, die grote vragende ogen…

Krachtvoer is het voor mijn schuldgevoel.