Foto,s

Waarom hadden die oude, bijna vergane foto’s toch altijd zo’n onweerstaanbare aantrekkingskracht op haar?
Waarom trok ze keer op keer dat oude, bijna uit elkaar vallende album uit de kast en sloeg ze voorzichtig de bijna uit elkaar vallende bladzijden om? Voor de plaatjes hoefde ze het niet meer te doen, die stonden al sinds jaar en dag op haar netvlies gegrift. Sterker nog: het beeld op haar netvlies was scherper dan de oude foto’s.

Quilty pleasure

En toch… van tijd tot tijd pakte ze het album, vaak stilletjes als niemand keek, alsof het een guilty pleasure was, uit de kast, ging op de grond zitten en bladerde het door. Even verloren voor de wereld.
“En dit”, hoorde ze oma dan zeggen, “was mijn beste vriendin. Haar artiesten naam was Mimi”.
Voor het eerst realiseerde ze zich dat nooit geweten had hoe Mimi echt heette.
Vertederd staarde ze naar de foto. Een dame die we nu beslist mollig zouden noemen, zette speels een been op een stoel en… o lala, dat been was alleen bedekt door een kous, een dikke net kous, dat dan weer wel. Mimi wist beslist dat ze ondeugend was, haar lachende oogjes, boven de veertjes van haar boa, bewezen dat.

Oma stond erachter, zij had ook zo’n boa om, maar liet geen been zien.
Oma had haar het boek vaak laten zien, maar altijd als ze samen waren, nooit als er anderen bij waren. Ze zong dan de liedjes die zij en Mimi zongen. Duitse liedjes die ze niet echt begreep, maar de wijsjes waren meeslepend. Opa hield niet van die muziek had oma altijd uitgelegd. Die hield van klassieke muziek zoals beneden op de grammofoon gedraaid werd.

“Gek”, dacht ze “dat ik nu pas begrijp waarom oma dat zo stilletjes hield. Opa had natuurlijk niet van haar verleden gehouden…. Deftige man die hij was… Oma had heel wat opgeofferd voor de zekerheid van een dak boven haar hoofd en elke dag eten op tafel. Goed, als je er over nadacht, heel waardevolle zaken, vooral als je ze niet hebt. Nu ineens begreep ze ten volle oma’s vaste uitspraak: ”alles heeft zijn prijs mijn kind!”

Alles heeft zijn prijs…

“Alles heeft zijn prijs mijn kind”, een liefdeloos huwelijk als prijs voor zekerheid? Haar glimlach werd een grimas, was ze zelf zoveel beter bezig? Het had destijds zo’n logisch keuze geleken: Hans was immers alles wat ze in een man zocht? Dat hij wat veeleisend was, had ze altijd op de koop toe genomen. Niemand is volmaakt en hij werkte hard voor haar en de kinderen.
Zijn gezin kwam altijd op de eerste plaats.

Maar sinds ze gister een volkomen onbekend en zwaar parfum had geroken, wist ze dat niet zo zeker meer. Het was een wat poederig parfum geweest, het leek sprekend op het parfum waar oma haar altijd eventjes aan liet ruiken: “theaterparfum”

lees ook: de kleerkast die zich zelf vulde

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like